Voedselbank

Een ervaringsdeskundige over het voedsel van de voedselbank:

Sinds een aantal maanden ga ik elke week naar de voedselbank. Dan kom ik thuis met mijn armen vol voedsel en mijn hoofd vol tegenstrijdige emoties. Ik ben dankbaar voor wat ik krijg, want mijn rekening staat nu niet meer iedere maand in het rood. Ik zie ook dat een groep vrijwilligers zich met hart, ziel en handen inzet om het voedsel te verdelen en de mensen een warm welkom, een kopje koffie en een babbel te geven. Dat laatste is misschien voor sommigen belangrijker dan het voedsel.

Teleurgesteld

Maar als ik de inhoud van de tassen in mijn kleine keukenkasten prop, voel ik me telkens enorm teleurgesteld. Het liefste wil ik elke dag lokaal, biologisch en vers eten  klaarmaken voor mijn zoontje en mijzelf. Daar hangt een prijskaartje aan. Dat ik mijn eigen idealen niet kan waarmaken, stemt me triest.

Maar ik ben ook teleurgesteld in het systeem. Want de inhoud van mijn pakket draagt niet bij aan een gezonde levensstijl. In mijn dorp wordt het pakket vooraf samengesteld en je kan er geen producten uit weglaten of ruilen. Zo zeul ik elke week twee dozen melk mee naar huis die wij niet opdrinken, want mijn zoontje is allergisch. Ook het stoofvlees in blik durf ik niet opendoen. Dat gaat naar de hond van mijn broer. Erwtjes-en-worteltjes staat nu iedere week op het menu, net als champignons en tomaten uit blik. Boter en koffie, daar kan ik zelf een winkeltje mee beginnen, want ik drink altijd thee. Het pakket is natuurlijk een basis, een aanvulling op je eigen aankopen.

Puree uit een pakje en zo

Maar wat met de mensen die het echt hiermee moeten doen? Want ik twijfel er niet aan dat die ook aankloppen bij de voedselbank. Mensen die wel liever het stoofvlees opeten dan helemaal niets. Eten zij dan elke week puree uit een pakje, zalm uit blik en vanillepudding? De voedselbank kan natuurlijk alleen maar uitdelen wat ze aangevoerd krijgt. ‘s Zomers worden we bedolven onder de verse asperges, rapen en tomaten. Maar fruit staat nooit op het menu van de armen. Tenzij uit blik. Daar kan mijn zoontje ondertussen een toren mee bouwen.

Eén keer was ik erg vroeg op de afspraak en zag dat, al lang voor de deur open ging, mensen in de befaamde schaamrij stonden te wachten. Ik begreep onmiddellijk het nut van dat half uur vroeger komen: de overdatumtafel. Nadat je je pakket gekregen hebt, mag je passeren langs de tafel met producten die net over datum zijn. Daar heb je vrije keuze en kun je schatten vinden als krabsla, yoghurt met smarties of mosterddressing. Met andere woorden: de E-nummers lachen je toe.

Meestal knik ik vriendelijk nee, maar via de vrijwillige handen belanden de zakjes paaseitjes of zoete beertjes toch in mijn tas, met de woorden: “Voor je zoontje”. Lief bedoeld, dat wel.

Gezonde voeding voor arme mensen?

Mensen in armoede zouden ook moeten kunnen kiezen wat ze eten,voor een gezonde levensstijl en duurzame voeding. Het moet mogelijk zijn om een systeem te verzinnen waarbij iedereen zelf een pakket met gevarieerde producten uit de voorraad kan samenstellen. Of waarom geef je ons geen cheque waarmee we zelf in de supermarkt onze voeding kunnen inslaan? En zeg nu niet: dan zouden die armen het misschien alleen maar aan brol uitgeven!